🦦 Syndrom Głodu U Kota
The constant suicide by students in Kota due pressure of performance, To get selected into IIT or IIM as if there are no other jobsTwój kot warczy w trakcie jedzenia? Rzuca się na miskę i lepiej nie podchodzić do niego, gdy je? Odgania i atakuje inne koty? A może połyka w całości wszystko, co uważa za zjadliwe, ucieka ze zdobyczą i wyrywa jedzenie ludziom? Agresja pokarmowa u kota to zjawisko, które nie bierze się znikąd. Nie można go bagatelizować, ale również nie należy obwiniać za nie mruczka. Zachowania agresywne u kotów W naturalnym środowisku koty, mimo iż są drapieżnikami, wykazują agresję głównie w przypadku wyraźnej potrzeby, a więc na przykład w trakcie polowania bądź w razie konieczności obrony. Jednak zwierzęta te, choć wyglądają na nieustraszone i odważne, są niezwykle lękliwe i bardzo łatwo wywołać u nich strach i stres. A jednym z najczęstszych objawów zarówno strachu, jak i stresu u kota jest agresja. Agresja u kota dzieli się na naprawdę wiele rodzajów. Wyróżniamy między innymi: agresję lękową, terytorialną, łowiecką, seksualną, a także matczyną. Każda z nich ma swoje głębokie uzasadnienie i nie pojawia się bez ważnej przyczyny. Agresja pokarmowa u kota jest natomiast konsekwencją pewnych zaburzeń. Podobnie jest w przypadku agresji wywołanej chorobą czy bólem. Agresja pokarmowa u kota – objawy Ze zjawiskiem agresji pokarmowej zdecydowanie częściej można spotkać się u psów. Występuje jednak również u kotów. W jaki sposób się przejawia? Kot natarczywie skupia się na zdobywaniu pożywienia i na samym jedzeniu. Wyrywa oraz kradnie wszystko, co nadaje się do połknięcia, zarówno ludzkim, jak i zwierzęcym towarzyszom. Kot warczy i syczy na każdego, kto zbliża się do misek, a także w trakcie samego jedzenia. Je szybko, połyka duże kawałki, nawet gdy teoretycznie nie powinien być głodny. Chowa jedzenie w swoich skrytkach. Agresja pokarmowa u kota – przyczyny Stres i lęk Przyczyną agresji pokarmowej u kotów jest zazwyczaj stres i lęk. Nie tylko związany z człowiekiem, ale również z innymi zwierzętami. Gdy kot nie lubi swoich ludzkich bądź zwierzęcych współlokatorów, nie podoba mu się otoczenie, nie są spełniane jego inne potrzeby – może przejawiać zachowania lękowe spowodowane stresem. Jednym z nich może być agresja związana z jedzeniem. Kluczem do wyeliminowania niepokoju jest zapewnienie kotu bezpieczeństwa w dostępie do jedzenia, a także innych zasobów. Szczególnie wtedy, gdy do domu wkracza kolejny osobnik. Głód Inną przyczyną może być po prostu głód. Głodny kot to nieszczęśliwy kot. Głód powoduje stres, a w wyniku połączenia głodu i stresu prawie zawsze otrzymamy agresję. Choć karmisz swojego mruczka, to być może robisz to zbyt rzadko? Koty mają małe żołądki i powinny zjadać wiele małych porcji w ciągu dnia zamiast jednej czy dwóch dużych. Nieodpowiednio karmiony mruczek może być podenerwowany, miauczeć, wciąż zaglądać do szafek, szuflad, czy naszych talerzy w poszukiwaniu czegoś nadającego się do spożycia. Może także w ekspresowym tempie połykać wyczekaną porcję, co w negatywny sposób wpływa na jego trawienie. Zbyt mała ilość zasobów Zjawisko agresji pokarmowej w przypadku zwyczajnego głodu potęgować będzie obecność innego zwierzaka w domu. Agresja pokarmowa u kotów zdarza się bowiem częściej, gdy mamy do czynienia z większą liczbą zwierząt na danym terenie. Kot wie, że ilość zasobów jest niewystarczająca na dwa bądź więcej żołądków i będzie o jedzenie najzwyczajniej w świecie walczył i konkurował. Ataki, wyrywanie sobie porcji, permanentna złość i stres spowodowana postrzeganiem towarzysza jako zagrożenia – to wszystko może mieć miejsce w przypadku ograniczonych zasobów. Nieprawidłowe ustawienie misek Gdy masz więcej niż jednego kota, karm zwierzaki osobno. To bardzo ważne! Nawet gdy twoje mruczki się lubią to w trakcie posiłku powinna dzielić je pewna odległość. Oczywiście są koty, które z powodzeniem jedzą z jednej miski i nic złego się przy tym nie dzieje. Z pewnością jednak byłyby bardziej szczęśliwe, gdyby miały osobne talerzyki. A jeśli akurat masz kota, którego dotyczy problem lęku i agresji, to może dojść do nieprzyjemnego zajścia. Nie ma potrzeby, aby dodatkowo stresować koty. Niech nie konkurują ze sobą o jedzenie i nie muszą się martwić, że jeśli będą jadły zbyt wolno, to ktoś podkradnie im zawartość miseczki. Zarządzanie przestrzenią eliminuje konkurencję, dzięki czemu koty nie muszą kłócić się o zasoby. Brak socjalizacji Kocięta, które zostały porzucone lub zbyt szybko odseparowane od matek i rodzeństwa, bardzo często wykazują objawy agresji pokarmowej. Niewłaściwe i zbyt wczesne odstawienie od mleka może powodować na późniejszym etapie życia permanentny strach przed odebraniem pożywienia. Maluchy, które nie mają okazji wychowywać się w pełnym stadzie, wraz z matką i rodzeństwem, nie uczą się także granic dla swoich zachowań agresywnych. Nie zdają sobie sprawy, że to, co robią (drapią, gryzą, atakują, uciekają) jest złe, bądź niepotrzebne. Nikt bowiem z jego kociej rodziny nie zdążył mu tego przekazać. W związku z tym nie należy odbierać kociąt matce przed 8-9. miesiącem życia. Najlepiej jednak pozwolić mu zostać w gnieździe do 12. tygodnia. Trudna przeszłość Gdy nasz kot ma za sobą niezbyt ciekawą przeszłość: był bezdomny, pochodzi z domu, w którym się o niego nie dbało, bądź ze schroniska czy hodowli, w których opieka nad kotami nie była na najwyższym poziomie, może wystąpić u niego trauma i związany z nią syndrom agresji pokarmowej. Przyczyny są oczywiste. Ponieważ kiedyś brakowało mu pożywienia, musiał o nie walczyć, teraz również towarzyszy mu obawa przed głodem oraz przed tym, że zbliżający się posiłek może być jego ostatnim. Ból i choroby Wiemy już, że ból może być przyczyną agresji u kotów. Jednym z najtrudniejszych do zniesienia jest ból zębów. Nasila się on oczywiście w trakcie spożywania posiłków. Dlatego kota, który zachowuje się nerwowo w trakcie jedzenia, warto przebadać stomatologicznie. Inną zdrowotną przyczyną agresji pokarmowej może być nadczynność tarczycy (powszechna u starzejących się kotów). Dlaczego? Ponieważ powoduje jednocześnie zwiększenie łaknienia, ale także rozdrażnienie. Efekt agresji pokarmowej gwarantowany! Karmienie ludzkim jedzeniem Kot karmiony kąskami z ludzkiego stołu bardzo szybko uczy się, że gdy ty jesz, będzie jadł i on. Uzna, że to, co na ludzkim talerzu należy również do niego. Gdy nie dostanie tego, czego chce, zacznie to wymuszać. Na różne sposoby. Odmowie może zacząć towarzyszyć frustracja, a od tej niedaleko do agresji. Jak zmniejszyć agresję pokarmową u kotów? Każde dziwne oraz agresywne zachowanie u kotów powinniśmy zacząć diagnozować od wizyty u weterynarza. Problemy behawioralne bardzo często mają swoje źródła w złym samopoczuciu. Ich usunięcie likwiduje również kłopoty w zachowaniu. Jeśli choroba oraz ból zostaną wykluczone, przyjrzyjmy się sposobowi karmienia kota. W środowisku naturalnym kot zjada nawet kilkanaście małych posiłków w trakcie doby! Jak zatem ma zadowolić się jednym obiadem? I to do tego złej jakości? Jeśli posiłek mruczka jest mało pożywny, nawet duża porcja będzie niewystarczająca. Zwróć uwagę na jakość pożywienia, które serwujesz swojemu pupilowi. Być może trzeba będzie zwiększyć jego dawkę. Nie karm pupila jedzeniem ze swojego talerza. Po pierwsze, ludzkie jedzenie w większości nie jest odpowiednie dla małych tygrysków, a po drugie kot, który nauczył się, że pora twojego obiadu to także pora jego obiadu – będzie żebrał, wymuszał, a w ostateczności sam częstował się twoją porcją. Skoro pozwoliłeś mu na to raz, nie dziw się, że chce to powtórzyć po raz drugi. Obdaruj mruczki osobną i bezpieczną przestrzenią na jedzenie. Niech nie konkurują ze sobą o zawartość miski. Może to oznaczać karmienie nie tylko w oddzielnych miskach, ale także pokojach. Uwierz jednak, że warto. Poza tym jedz poza zasięgiem kociego wzroku i pielęgnuj rutynę w jego życiu. Postaraj się zatem karmić go regularnie, zawsze o tej samej porze. Złota zasada w szkoleniu (a raczej uczeniu) kota brzmi: ignoruj zachowania złe i niepożądane, nagradzaj za to dobre. Chwal kota, który zachowuje spokój przy misce. Nigdy natomiast nie ulegaj temu, który wymusza. Jeśli ulegniesz kotu, który miauczy, by dostać obiad – niech nie dziwi cię, że będzie powtarzał to w przyszłości. Jeśli dasz mu coś, gdy zachowuje się agresywnie – również utwierdzisz go w tym postępowaniu. Nigdy jednak nie obwiniaj mruczka za złe zachowania, a tym bardziej go nie karz! Szukaj przyczyn (najpierw zawsze w zdrowiu kota) i eliminuj je. Następnie chwal za dobre zachowania i nie zwracaj uwagi na złe – to jedyna słuszna droga w kształtowaniu kociego behawioru.
Zauważyłeś u swojego kota takie niepokojące objawy jak trudności z oddawaniem moczu, spędzanie bardzo długiego czasu w kuwecie, podsikiwanie w małych ilościach czy też wokalizowanie i głośne miauczenie podczas oddawania moczu? Możliwe, że Twój pupil cierpi na FLUTD, w języku polskim oznaczony jako syndrom urologiczny kotów (SUK). Ten termin nic Ci nie mówi? Zatem koniecznie zapoznaj się z naszym kompendium wiedzy dotyczącym tego poważnego, a często niestety bagatelizowanego schorzenia. Przede wszystkim warto podkreślić, że zespół objawów, jakim jest FLUTD, jest trudny do uchwycenia od razu, w związku z czym koniecznie trzeba reagować bardzo szybko po zauważeniu pierwszych niepokojących symptomów. Co może przyczynić się do wystąpienia objawów związanych z FLUTD? Przyczyny pojawienia się tej dolegliwości u kotów są bardzo złożone. Generalnie chorują na nią zwierzaki obojga płci niezależnie od wieku, jednak znacznie częstsze zachorowania obserwuje się u kotów i kotek po kastracji bądź sterylizacji. Zdecydowanie bardziej podatne na FLUTD są kocury z uwagi na obecność kości prącia, która zmniejsza elastyczność cewki moczowej i utrudnia wydalanie z pęcherze zgromadzonego w nim piasku czy też kamieni. Lekarze weterynarii szacują, że na tę dolegliwość choruje około 10% kotów. Do najbardziej istotnych przyczyn powstawania tego schorzenia zaliczane są przebyte infekcje pęcherze moczowego różnego pochodzenia, skłonności genetyczne, brak aktywności fizycznej u kota, zbyt mała ilość wypijanych płynów, wady anatomiczne układu moczowego (są one główną przyczyną FLUTD u młodych osobników) oraz nowotwory pęcherza i cewki moczowej (te z kolei najczęściej dotyczą kocich seniorów). Dlaczego FLUTD jest niebezpieczny? Nierozpoznane i nieleczone objawy syndromu urologicznego u kotów doprowadzają do tego, że w pęcherzu chorego kota wytrąca się coraz większa ilość piasku, który osadza się w cewce moczowej i w konsekwencji może doprowadzić nawet do jej zatkania. Jeżeli dojdzie do całkowitego zablokowania cewki moczowej, kot nie jest w stanie oddać moczu, co prowadzi do zatrucia organizmu i postępującej niewydolności nerek, rozstrzeni pęcherza oraz ogromnego bólu, a po dłuższym czasie może teoretycznie dojść nawet do pęknięcia pęcherza moczowego, co stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia zwierzęcia. Nawet w sytuacji, kiedy przyczyną zatkania cewki moczowej nie są piasek bądź kamienie, należy koniecznie zwierzaka odpowiednio zdiagnozować i skutecznie rozwiązać problem z oddawaniem moczu. Jakie objawy powinny Cię zaniepokoić? Tym, co jest jednym z pierwszych sygnałów, które powinny zaniepokoić właścicieli kotów, jest zmiana rytuałów higienicznych zwierzaka. Przede wszystkim nasz pupil zaczyna wyjątkowo dużo czasu spędzać na wylizywaniu okolic narządów płciowych, gdzie usytuowane jest właśnie ujście zatkanej cewki moczowej. Częstym objawem jest również pomiaukiwanie podczas oddawania moczu, które związane jest z odczuwanym przez zwierzaka bólem. Sygnałem alarmowym są również znacząco zmniejszona ilość oddawanego moczu czy też znajdująca się w nim krew. Oprócz tego koty cierpiące z powodu FLUTD zaczynają załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne w różnych miejscach w domu poza kuwetą. Z kolei podczas mikcji postawa naszego kota znacząco się zmienia – zwierzę jest wówczas wyjątkowo spięte, a jego miednica jest nienaturalnie ułożona. Na czym polega diagnostyka FLUTD? Lekarz weterynarii przede wszystkim przeprowadzi badanie palpacyjne, podczas którego dokładnie obmaca jamę brzuszną kota, ze szczególnym uwzględnieniem pęcherza moczowego. W ten sposób może on ocenić, czy pęcherz jest wypełniony. Następnie wykonywane jest USG bądź RTG, które pozwalają ocenić, czy poziom wypełniania pęcherza moczowego stanowi wskazanie do wykonania cewnikowania. Po dokonaniu oceny obrazowej kot kierowany jest na badania moczu oraz krwi. Ich wyniki pomogą mu ocenić, czy w moczu wytrącają się kryształy oraz określić poziom elektrolitów, a także bardzo ważnych parametrów nerkowych – mocznika i kreatyniny. Jednak aby ustalić pierwotną przyczynę zachorowania na FLUTD, konieczny będzie szereg dodatkowych badań, takich jak zdjęcie RTG z kontrastem, czyli tzw. pneumocystografia, podczas której wstrzykuje się do pęcherza powietrze, bądź posiew moczu. Jeżeli nie dadzą one jednoznacznej odpowiedzi co do przyczyn powstawania tej dolegliwości, bardzo często podłożem są problemy behawioralne kota. Jak przebiega leczenie? Leczenie FLUTD przebiega w wieloraki sposób. W sytuacji, kiedy nie doszło do zatkania cewki moczowej, zwierzęciu podawane są leki przeciwzapalne, osłonowe, rozkurczające oraz antybiotyki. Oprócz tego u kota należy wdrożyć specjalną dietę weterynaryjną, która przeciwdziała tworzeniu się niektórych kamieni i kompleksowo wspomaga prawidłowe funkcjonowanie układu moczowego. Jeżeli jednak doszło do całkowitego zatkania cewki moczowej, należy niezwłocznie wykonać cewnikowania oraz rozpocząć intensywną opiekę szpitalną, na którą składają się płynoterapia oraz wyżej wymienione leki. Po wykonaniu cewnikowania przychodzi czas na badanie moczu oraz krwi, co pozwala zdiagnozować przyczyny powstawania zatkania dróg moczowych, do których należą przede wszystkim kamienie, bądź bakterie. Jeżeli badania nie wykażą ich obecności, to najczęściej przyczynę zaburzeń stanowią problemy behawioralne kota. Po usunięciu cewnika podejmowana jest decyzja o dalszym przebiegu leczenia. Jeżeli kot samodzielnie oddaje mocz, najczęściej w pełni wystarczająca będzie kontynuacja podawania leków oraz przestrzeganie odpowiedniej diety. W sytuacji, kiedy nadal występują problemy z oddawaniem moczu, konieczna może się okazać interwencja chirurgiczna, podczas której zostaną usunięte kamienie zalegające w pęcherzu moczowym. W skrajnych przypadkach podczas takiego zabiegu wykonuje się również wyszycie cewki moczowej, aby poszerzyć jej ujście u osobników płci męskiej. Podsumowując, FLUTD jest obecnie często występującym problemem natury weterynaryjnej, jednak szybka reakcja właściciela zwierzęcia i odpowiednia interwencja lekarza weterynarii daje możliwość znacznej poprawy stanu pacjenta oraz stałego kontrolowania jego problemów z układem moczowym.L-karnityna w diecie psa – działanie. Udział L-karnityny w stymulacji przemian metabolicznych kwasów tłuszczowych zwiększa ich wykorzystanie jako źródło energii. Nasilając procesy spalania kwasów tłuszczowych, L-karnityna hamuje powstawanie tkanki tłuszczowej, a tym samym rozwój otyłości i miażdżycy. W następstwie jej Od czasu do czasu wśród moich pacjentów powtarza się ten sam schemat: kot odratowany z bardzo złych warunków, czasem młody a czasem dorosły, po zabraniu do domu i wyprowadzeniu na przysłowiową „prostą” nadal maniakalnie pożera i kradnie jedzenie. Dzieje się tak pomimo tego, że pożywienia ma pod dostatkiem i jest ono dobrej jakości. W takim przypadku najprawdopodobniej mamy do czynienia z czymś, co określam mianem „syndromu głodu”. Jest to rodzaj zaburzenia powstającego w kociej psychice, które zazwyczaj dotyka zwierząt doświadczających potwornego, przejmującego głodu. Tak ogromnego, że realnie zagrażał ich przetrwaniu. Nie ma znaczenia czy te doświadczenia dotyczyły kociaka czy też pojawiły się już w wieku dorosłym – związana z nimi konieczność walki o życie (dosłownie!) wywołuje niesamowicie silne ślady w kociej głowie, a reakcje z nimi związane nie podlegają racjonalnej ocenie. Kot cały czas zachowuje się dosłownie tak, jakby kolejnego posiłku miało nie być. A co gorsza – on w to głęboko wierzy… Oznaki syndromu głodu. Do najczęstszych oznak syndromu głodu można zaliczyć następujące kocie zachowania: łapczywe pożeranie zawartości miski „na raz”, bez umiejętności podzielenia nawet bardzo dużej porcji, wyjadanie jedzenia innym kotom jeśli te cokolwiek zostawią, jedzenie „na wyścigi” z innymi zwierzętami, a po skończeniu własnego posiłku próba przywłaszczenia sobie cudzej porcji, brak gryzienia kęsów na mniejsze kawałki – zamiast tego obserwujemy przełykanie dużych fragmentów jedzenia „byle szybciej”, obrona miski, a więc prezentowanie zachowań takich jak warczenie, prychanie, bicie łapami czy nawet próby kąsania gdy ktokolwiek (człowiek lub inne zwierzę) zbliża się do porcji jedzenia, kradnięcie i zjadanie ludzkiego pożywienia – zgodnie z zasadą „jeśli Ty to jesz, to znaczy, że jest jadalne”, wyjadanie odpadków z kosza na śmieci, zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Zagrożenia związane z syndromem głodu Wbrew pozorom jest ich wiele. Jednym z najistotniejszych jest to, że kot nie zwraca uwagi na to CO je, byle ZJEŚĆ. W swoich poszukiwaniach jedzenia często kieruje się węchem – z tego powodu może zjeść WSZYSTKO, co według niego ma zapachowy związek z pożywieniem: folię po wędlinach, reklamówkę w której było mięso, resztki z obiadu, dosłownie każdą rzecz, do której ma dostęp. To oczywiście może w prostej linii prowadzić do zatrucia pokarmowego, a także do dużo poważniejszych problemów takich jak np. wgłobienie jelita, które powstaje w wyniku przyklejenia się do ściany jelita np. kawałka folii – w takim przypadku działaniem z wyboru jest zazwyczaj operacja na jamie brzusznej w celu ratowania kociego życia. Drugim problemem jest zjadanie rzeczy trujących – takich, które my jemy a kot to obserwuje. Kłania się tu więc cała długa lista pokarmów trawionych przez ludzi, ale toksycznych dla kotów takich jak: winogrona, rodzynki, awokado, rośliny cebulowe, czekolada, ksylitol, orzechy i wiele wiele innych. Dla kota z syndromem głodu nie ma znaczenia, że coś dziwnie pachnie lub smakuje. On i tak to zje. Nie zważając na konsekwencje. Trzecia kwestia dotyczy samego sposobu i tempa jedzenia. Koty z syndromem głodu zazwyczaj nie gryzą – skupiają się jedynie na jak najszybszym przełykaniu pokarmu. A to z kolei może prowadzić do zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. Częstą przypadłością u takich zwierząt są wymioty, ponieważ żołądek nie radzi sobie z dużą ilością wtłoczonego na raz pokarmu i zwraca to, co kot zjadł (w wielu przypadkach to zwrócone pożywienie jest natychmiast zjadane ponownie, bo w mniemaniu kota z syndromem głodu nic nie może się zmarnować). Innym problemem są też biegunki lub rozwolnienia, gdyż duże kawałki karmy nie podlegają prawidłowemu trawieniu, przez co podrażniają jelita. Kolejnym problemem jest przejadanie się, które może w szybkim tempie doprowadzić do nadwagi i otyłości – jeśli kotu z syndromem głodu pozostawimy stały dostęp do jedzenia on nie będzie mieć umiaru, a to bardzo szybko odbije się na kondycji ogólnej organizmu. Jak pracować z syndromem głodu? Przede wszystkim trzeba skupić się na rutynizacji procesu karmienia. Co to oznacza? Dokładnie tyle, że kot musi jeść małe porcje, często, o stałych porach. Tak, wymaga to pewnej dodatkowej organizacji systemu wydawania posiłków, jednak na szczęście żyjemy w czasach, gdy producenci kocich gadżetów wyszli nam na przeciw. W pracy z kotem syndromowym doskonale sprawdzają się bowiem miski elektryczne, ustawiane na odpowiednią godzinę, o której kot otrzymuje swoją porcję jedzenia. Misek jest kilka rodzajów, w zależności od potrzeb (są takie na pojedynczą porcję i takie, w których zmieści się ich kilka). Warto więc przejrzeć pod tym kątem oferty sklepów internetowych, a z pewnością Opiekun znajdzie coś, co pasuje do jego potrzeb. Trzeba też pamiętać, że w naturze kot zjada małe ofiary w dużej ilości, a więc jego posiłki są niewielkie, ale za to częste (warunkuje to obecny w kocim organizmie mechanizm glukoneogenezy). Dlatego też w normalnych warunkach kot powinien jest minimum 3-4 posiłki dziennie, a kot z syndromem głodu nawet 6. Oczywiście najlepiej jest ustalić konkretną dawkę pokarmową z zoodietetykiem (taką, by spełniać realne dzienne zapotrzebowanie metaboliczne zwierzaka na energię). Jeśli jednak nie ma takiej możliwości dobrze jest przynajmniej trzymać się zaleceń ustalonych przez producenta karmy i kontrolować wagę kota oraz jego sylwetkę w oparciu o skalę BCS. Kolejna kwestia to uniemożliwienie kotu podjadania tego, co nie jest dla niego przeznaczone. Z tego powodu opiekun nie zostawia żadnego „ludzkiego” jedzenia na wierzchu, pilnuje, by kot nie buszował po kuchni i nie wyjadał półproduktów ani resztek, na szafkę z koszem na śmieci zakłada specjalną blokadę itd. Pilnowanie kota z syndromem głodu to w dużej mierze pilnowanie siebie. Jeśli nasz kot nie jest jedynakiem, tylko żyje w kociej grupie, bardzo ważne jest zapewnienie osobnego miejsca do spożywania posiłków. W końcu w naturze kot jest samotnym łowcą, który indywidualnie zdobywa i zjada swoją ofiarę. Karmienie wspólne, w jednym pomieszczeniu, w sąsiedztwie, lub co gorsza z jednej dużej miski, nasila zachowana rywalizacyjne, a więc podtrzymuje i utrwala potrzebę jedzenia „na wyścigi”. Taka sytuacja przy zwalczaniu syndromu głodu jest zdecydowanie niepożądana. Ważne jest też, aby wybierać karmy dobrej jakości: mokre, wysokomięsne, takie, którymi kot faktycznie się naje. Jeśli będziemy podawać zwierzakowi jedzenie, które będzie go tylko „zapychać”, ale nie da faktycznego poczucia sytości, walka z syndromem głodu będzie o wiele trudniejsza i dłuższa. Ostatnim elementem, z którego korzystam w pracy nad tym problemem, jest czas. Koty mocno pamiętają negatywne przeżycia, a głód jest jednym z tych doświadczeń, które zapadają w pamięci najsilniej. Dlatego zwalczanie syndromu głodu u kota potrafi zajmować miesiące, a a nawet lata żmudnej pracy (u mojego Stefana trwało to blisko 24 miesiące i w tym wyniku nie odstawał specjalnie od statystycznej średniej). Dlatego, jeśli Opiekun chce z tym problemem pracować, musi nastawić się na dłuższy okres walki i uzbroić w całkiem solidne pokłady cierpliwości. Czy gra jest warta świeczki? W moim odczuciu zdecydowanie tak. Wyprowadzenie kota z syndromu głodu, choć długotrwałe i trudne, niesamowicie ułatwia życie obu stronom: zwierzęciu i Opiekunowi. Dzięki temu można zarówno zostawić kota na cały dzień z większym zapasem jedzenia jeśli jest taka konieczność (np. z powodu nagłego wyjazdu), jak i nie martwić się konfliktem w kociej grupie, który może wybuchnąć wokół kociej miski jako newralgicznego zasobu. Ponadto koty, które wyszły z syndromu głodu, są spokojniejsze, a ich proces trawienny zachodzi w lepszych warunkach. Dlatego, w moim odczuciu, warto pracować z tym problemem. Zarówno dla dobra kota, jak i dla spokoju i komfortu Opiekuna. Stefan i jego drobiowa polędwiczka – jedzona na spokojnie 🙂 Tech. wet. Małgorzata Biegańska-Hendryk, pisząca ten tekst jako Opiekunka cierpiącego na syndrom głodu Stefana. Zwalczenie tego problemu trwało blisko 2 lata – widząc aktualne efekty nie żałuję ani jednego dnia, który poświęciłam na pracę nad tym zagadnieniem. 4 17 votes Article Rating Sebelumnya PT Yas Exportis Internasional sendiri telah bekerja sama dengan pemerintah Sulawesi Selatan, melalui Dinas Kelautan Dan Perikanan Sulsel dalam ekspor hasil laut ke Timur Tengah. Baca Co to jest chłoniak u kota? Chłoniak to nowotwór złośliwy, który może zaatakować organizm kota. Po łacinie choroba nazywa się Lymphoma. Znana jest również pod nazwą chłoniakomięsaka (lymphosarcoma). Chłoniak u kota Nowotwór tkanki krwiotwórczej należy do najczęściej spotykanych odmian tej choroby. Dotyczy on około 90% wszystkich przypadków chłoniaka u kotów. Nie istnieje norma co do wieku, w którym kot może zachorować na chłoniaka. Najczęściej występuje on w grupie wiekowej od 2 do 5 lat oraz u starszych osobników, powyżej 6 roku życia. Choroba może jednak zaatakować każdego kota, niezależnie od wieku. Jeśli chodzi o rasy, to największe prawdopodobieństwo zachorowania na chłoniaka występuje u ras orientalnych – szczególnie u kotów syjamskich. Podobnie jednak w tym przypadku, nie istnieje ścisła reguła i każda rasa jest na to narażona. Chłoniak u kota – objawy, morfologia Aby lekarz mógł z pewnością stwierdzić u kota chorobę, potrzebna jest dokładna diagnostyka oraz przyjrzenie się objawom. Na samym początku wykonuje się badania krwi oraz moczu zwierzęcia. Jeśli wszystkie wyniki potwierdzają obawy, należy wykonać dodatkowe badania które mają dać dokładną diagnozę. Lekarz wykonuje przede wszystkim biopsję węzłów chłonnych, które w przypadku chłoniaka często są powiększone. Na pobranych próbkach wykonuje się badania cytologiczne. Mogą one jednak nie dawać stuprocentowo pewnych wyników. O wiele godniejsze zaufania są pod tym względem badania histopatologiczne. Przeprowadza się je na próbkach tkanki pobranej z organizmu kota. Można dzięki nim nie tylko potwierdzić, czy w ciele osobnika znajduje się chłoniak, ale również ocenić poziom zaawansowania choroby oraz jej złośliwość. Chłoniak u kota – leczenie Pobór materiału z ciała kota do badań czy inne badania diagnostyczne mogą odbywać się na różne sposoby, w zależności od prawdopodobnego umiejscowienia chłoniaka. Jeśli podejrzewany jest chłoniak jamy nosowej, najczęściej stosuje się badania rtg oraz rezonans magnetyczny. Biopsja jest rozwiązaniem stosowanym zwykle w przypadku chłoniaka skóry. Przy chłoniaku płuc lub tchawicy jest z kolei wykorzystywana bronchoskopia. Chłoniak u kota – przewodu pokarmowego W przypadku chłoniaka przewodu pokarmowego stosowane są różne metody badań. Często jest to gastroskopia lub kolanoskopia; badania te mogą jednak nie być wystarczająco dokładne i nie zapewnić odpowiedniej ilości materiału do badań. Lepszą metodą jest biopsja – najczęściej przezskórna biopsja aspiracyjna cienkoigłowa albo gruboigłowa. W niektórych przypadkach próbki materiału z miejsc dotkniętych chłoniakiem pobiera się poprzez laparotomię diagnostyczną. Chłoniak u kota – śródpiersia Chłoniaka śródpiersia diagnozuje się rtg klatki piersiowej. Można również pobrać próbki płynu z klatki piersiowej i przeprowadzić badania cytologiczne. W przypadku chłoniaka nerek wykonuje się badanie usg z równoczesną biopsją aspiracyjną cienkoigłową. Do badania postaci nerwowej chłoniaka pobiera się próbki płynu mózgowo – rdzeniowego. Przeprowadza się też rezonans magnetyczny, tomografię komputerową oraz badanie melograficzne. Ogromne ryzyko zachorowania na chłoniaka występuje o kotów, które zaraziły się wirusem białaczki. Wówczas chłoniaki występują głównie w śródpiersiu, okolicach gałek ocznych, w przewodzie pokarmowym lub w rdzeniu kręgowym. Bardzo ważna jest tu odpowiednia świadomość właściciela oraz szybka reakcja na jakiekolwiek objawy choroby. Widać to zresztą po statystykach. Dziś notuje się znacznie mniej zachorowań na chłoniaka wywoływanych przez wirus białaczki. Wszystko za sprawą rosnącej wiedzy na ten temat, dzięki której właściciele zwierząt potrafią lepiej reagować na takie zagrożenia. Innym czynnikiem wpływającym na ryzyko wystąpienia chłoniaka jest wirus niedoboru immunologicznego kotów. Znaczenie mogą mieć również wszystkie inne dolegliwości, które obniżają ogólną odporność organizmu. Nie do końca wiadomo, jaki wpływ na występowanie chłoniaka mają stany zapalne błony śluzowej oraz jelit, utrzymujące się przez długi czas. Podejrzewa się jednak, że również one mają z tym silny związek. Niektóre rasy kotów posiadają silne uwarunkowania genetyczne do takich chorób. Do tego grona należą głównie rasy orientalne. Znaczne ryzyko zachorowania wywołuje dym tytoniowy. Właściciele powinni o tym pamiętać i chronić swoje zwierzaki przed jego wpływem. Objawy chłoniaka mogą znacznie się od siebie różnić w zależności od jego postaci. W przypadku chłoniaka jelitowego są to biegunki, zaparcia, utrata masy ciała oraz osłabienie organizmu. Postać śródpiersiowa chłoniaka wywołuje zwykle problemy w układzie oddechowym, takie jak kaszel i duszności. Chłoniak nerek Nerki są miejscem, w którym rozpoczyna się około 1/3 wszystkich przypadków zachorowań na chłoniaka. To właśnie z tego organu choroba często rozprzestrzenia się na inne obszary. Kolejna postać to chłoniak w postaci wewnątrznosowej. Również tu pojawiają się duszności i intensywny kaszel; dochodzi również do nadmiernego kichania. Chłoniak oka powoduje deformację i zmianę kształtu gałki ocznej. Dochodzi do wytrzeszczu przynajmniej jednego oka. Zmienia się również wielkość i kształt źrenicy. Karmy weterynaryjne dla kota z chłoniakiem nerek znajdziesz tutaj: Karmy dla kotów z niewydolnością nerek. Najniższa cena w sklepie: Baca Juga: Piala Dunia U-17 2023 - Hakim Garis Kocak di Laga Argentina vs Jerman "Ya, saya sangat percaya diri," ujar Heide. "Saya telah menyelamatkan banyak penalti di masa lalu," ujarnya.